Het AD-artikel waarin Ceelen aan het woord komt geeft in feite legitimatie aan het perspectief dat de Volkskrant schetst en waarin de wanhopige achterblijvers aan het woord komen. Geen toeval, denk ik. Het is op elkaar afgestemd. Er is over nagedacht wat in welke krant aan de orde komt. Het zal me dan ook niet verbazen als vandaag of morgen dezelfde perspectieven bij Jinek en anderen aan de orde komen. In dat verband zijn de krantenartikelen de opwarmers.
Het doel van de artikelen is de Nederlandse bevolking over te halen om in te stemmen met de terugkeer van de kinderen en zo de Nederlandse regering onder druk te zetten. Als je de kinderen terug laat komen is er ook een wettelijke verplichting de moeders terug te nemen. En dan zijn er ook nog de vaders.
Van een actie via de media kan succes worden verwacht. Bij Howick en Lili en de kerkasielkinderen ging het om het argument dat ze hier geworteld waren. Kinderen naar voren schuiven doet het. Het eindigde in een algemeen kinderpardon dat door de Tweede Kamer werd afgedwongen met een zwaai van het CDA. Nu gaat het om niet gewortelde kinderen en zal het argument zijn dat het onmenselijk is om ze daar te laten. Wortelen zullen ze hopelijk wel. Over de moeders niets dan goeds. Ze bleven de hele dag thuis, kookten en zorgden voor de kinderen. Uit andere berichtgeving ontstaat wel een ander beeld. Ze hadden slavinnen voor het werk, namen deel aan extremistische acties en hielpen de oudere kinderen voor te bereiden op terrorisme. Dat beeld moet natuurlijk worden weggemoffeld in de media-actie. Dat de kinderen de genen van hun kalifaatouders hebben geërfd is ook al zo’n onderwerp dat in de mediadiscussie zal worden gemeden. Het parool zal zijn: ze zijn zielig, dus haal ze terug.
In feite gaat het om een probleem waarvoor geen bevredigende oplossing bestaat. Het passieve beleid van de regering is niet bevredigend. Ze daar laten is niet bevredigend. Ze terughalen is ook niet bevredigend. Ook al is de hereniging van de kinderen met hun grootouders een humane daad, verstandig is die niet. Vergelijk het met adoptiekinderen. De adoptie loopt maar al te vaak slecht af.
Het lijkt erop dat de grootouders zich laten leiden door emoties en niet door koel verstand. Ze kunnen alleen maar door hun emotionele bril kijken . Ze hebben een stichting opgericht die argumenten bij de emotie zoekt en emotie vindt altijd wel rechtvaardiging. Die emotie is er bijvoorbeeld ook bij ouders van afvallige kinderen. Niet zelden volgt verstoting omdat de eer van de familie is aangetast. Met de kalifaatkinderen en kleinkinderen speelt dat kennelijk geen rol. De eer is niet aangetast en dat zou tot nadenken moeten stemmen.
Als de emotie zich verzet tegen het regeringsbeleid, blijkt de laatste de zwakste te zijn en kan gemakkelijk tot capitulatie worden gedwongen. Hard beleid ontmoet breed verzet. Als de media hun publicaties hebben gedaan, volgen de ‘open brief schrijvers’ met hun appèl op humaniteit. Politici zijn daar gevoelig voor. Zo werd ook de actie voor het kinderpardon een succes terwijl in het coalitieakkoord het nog pertinent werd afgewezen. Wie maar lang genoeg particuliere belangen nastreeft en de hulp van de media krijgt, trekt altijd aan het langste eind.
Hard beleid is mogelijk. Dat heeft ook signaalwaarde. Trek het Nederlanderschap in wegens deelname in vreemde krijgsdienst. Verklaar ze tot ongewenste vreemdeling. Vraag islamitische landen langs diplomatieke weg of ze opvang willen bieden. Als het grootouders er veel aan gelegen is om bij hun (klein)kinderen te verblijven zullen ze daar naar toe willen verhuizen.
Maar hard zijn, is niet populair al schijnt dat in Oostenrijk en Italië een succes te zijn. Als mijn inschatting over de afloop klopt zitten we voor jaren opgescheept met mensen die we hier eigenlijk niet willen hebben en die voor het overgrote deel alleen maar voor problemen zal zorgen.
Het algemeen belang verliest omdat het niet erg fatsoenlijk wordt geacht daar de nadruk op te leggen.
