Het inreisverbod geldt op dit ogenblik voor Iran, Libië, Noord-Korea, Somalië, Venezuela, Syrië en Jemen. Voor die landen is moeilijk een gemeenschappelijke noemer te vinden. De keuze voor Syrië is te begrijpen, het herbergt nogal wat rebellen en fanatiekelingen die van mening zijn dat het Kalifaat alleen met geweld tot stand kan komen en dat de Westerse wereld gestraft moet worden voor haar inmenging in zaken die alleen moslims aangaan. Datzelfde kan ook wel van Irak worden gezegd. Daar zijn nog steeds gebieden die niet onder controle zijn van de Iraakse regering. Iran is ook begrijpelijk. Hoewel daar nauwelijks terroristen vandaan komen steunt het Iraanse bewind rebellen en terroristen die voor de islamitische zaak opkomen. Venezuela stuurt geen terroristen naar Amerika, daar moeten dus andere beweegredenen voor aanwezig zijn. Het Venezolaanse bewind is nogal anti-Amerika. Ook Noord-Korea is hier een vreemde eend in de bijt. Het land belet haar inwoners uit te reizen, er zullen dus niet veel Noord-Koreanen getroffen worden door het Amerikaanse inreisverbod.
Het zijn niet de zeven staten die getroffen worden door het inreisverbod. Dat zijn de inwoners van die landen die voor studie, familiebezoek, sportuitwisselingen, exporthandel of asiel niet meer welkom zijn in Amerika. De maatregel doet hen pijn en dat geldt in feite overwegend voor de welvarende inwoners van die landen. Iran is daarbij een goed voorbeeld. Het bewind is fel anti-Amerikaans. Bij welvarende families is het echter goed voor hun prestige als de kinderen in Amerika hebben gestudeerd. Die route is nu afgesneden.
Als er gezocht wordt naar een gemeenschappelijke noemer voor de landen waarvoor het inreisverbod geldt, is het de boodschap aan de elite van die landen dat Amerika wil dat er veranderingen komen in de wijze waarop het land al dan niet geregeerd wordt. Het inreisverbod is samen met de economische sancties een boodschap. Tegelijkertijd is het ook een boodschap aan de elite van andere landen dat afhankelijk van de situatie er een dreiging is dat een land aan het lijstje kan worden toegevoegd.
De zeven landen waar het inreisverbod voor geldt vormen in feite het topje van de landen die naar internationale standaarden hun zaken niet op orde hebben. Het verbod dwingt de bevolking van die landen om daarover na te denken en er wat aan te doen als de consequenties ze niet bevallen.
Vandaag 2 juli 2018 brengt de minister-president van Nederland, Mark Rutte, een bezoek aan de President van Amerika. Op de gespreksagenda staat het voorstel om Amerikaanse douaniers toegang te geven tot Nederlandse vertrekhavens, met name Schiphol, zodat de inwoners uit de zeven landen al bij voorbaat in Europa tegengehouden kunnen worden. Nederland is van plan om daarmee in te stemmen en zal daar wel wat voor terug willen vragen. Dat zal niet zo gemakkelijk gaan. Amerika zou graag zien dat Europa het Amerikaanse beleid zou volgen om de betrokken zeven landen verder te isoleren. Het Europese beleid verzet zich daar echter tegen. Europa is meer voor pappen en nathouden zoals Amerika onder Obama deed.
Het presidentschap van Trump laat een ander Amerika zien. Geen nieuw Amerika, maar een Amerika dat al aanwezig was (Reagan) en eindelijk weer de kans heeft om haar visie op de wereld in daden om te zetten. Reagan kreeg het communisme op zijn knieën en Amerika onder Trump heeft onder andere het aanpakken van de militante islam op haar agenda.
Bij de vraag of het Amerikaanse beleid zin heeft, kan vooral gekeken worden naar Iran. Sancties en het inreisverbod doen de bevolking pijn en het Iraanse bewind krijgt daar steeds vaker de schuld van. Insiders zien dat het gezag van de regering tanende is en het is een kwestie van tijd dat de bevolking een andere weg kiest. De Amerikaanse boodschap kan dan ook worden uitgelegd als: ‘doe normaal, dan doen wij dat ook’. De wereld heeft een betere toekomst als Europa in dit verband voluit de zijde kiest van Amerika.
