Veel deskundigen, inclusief de Partij voor de Dieren, zijn het erover eens dat bijvoeren van de dieren in de Oostvaardersplassen averechts werkt. Daar is misschien op af te dingen omdat het te klein en niet goed ingericht is als natuurgebied. Dat er nu toch wordt bijgevoerd komt doordat de doodsbedreigingen aan het adres van de boswachters te ernstig waren. Minstens drie boswachters hebben dergelijke bedreigingen ontvangen, terwijl ook nog eens hun privé-adressen zijn gepubliceerd. Omdat hun veiligheid niet gegarandeerd kan worden heeft de commissaris van de koning van Flevoland besloten toch te gaan bijvoeren. “Ik heb gekozen voor de mensen en niet voor de dieren,” zegt hij. Een merkwaardige paradox, een besluit op basis van emoties. Daar kan hij op zich niet mee zitten, want: “Politiek is omgaan met emoties en op een georganiseerde manier ruzie maken.” Natuurlijk zal hij proberen de bedreigers te laten opsporen en berechten, maar intussen zitten we er mooi mee.
Dat de emoties van de dierenknuffelaars hoog kunnen oplopen weten we al lang. Pim Fortuyn is door een van hen vermoord. Sinds die tijd is het alleen maar erger geworden. Dierenliefde doet mensen over grenzen gaan en mensen zijn kennelijk geen dieren. De gelijkheids- en broederschapsgedachte heeft zich uitgebreid naar dieren, discussies over dierenrechten zijn al geen bijzonderheid meer. Mensen gaan relaties aan met dieren en geven daar regelmatig de voorkeur aan boven relaties met mensen. Is het een uitvloeisel van ver doorgevoerd individualisme? De individualistische mens wil zich niet verbinden met andere mensen, maar helemaal alleen wil hij ook niet zijn, dus dan maar een dier. Een relatie die niet alleen de verbinding met andere mensen in de weg lijkt te staan maar ook de gebruikelijke omgangsvormen, waarden en normen. Met uiteindelijke consequentie: gewelddadige acties. Mensen zijn geen dieren en mogen dus wel worden afgeschoten.
