Feminisering is uiteindelijk een poging om gevoelens van naastenliefde en empathie het verstand te laten overheersen. Veelzeggend is de uitvinding van “emotionele intelligentie” waarmee een poging gedaan wordt het hebben van de juiste gevoelens op zijn minst even zwaar te laten wegen als gebruik van het verstand. Ook het nog steeds toenemende belang van “sociale vaardigheden” voor alle mogelijke functies is een duidelijke aanwijzing. Van een generaal — en iedere manager is in wezen een soort van generaal — verwacht je dat hij in de eerste plaats zijn verstand gebruikt bij het organiseren van zijn troepen in het gevecht. Mensenkennis, het goed kunnen omgaan met mensen is zeker belangrijk, maar mag nooit het zicht vertroebelen op strategische of tactische noodzakelijkheden.
Op het moment dat aardig vinden of aardig gevonden willen worden, naastenliefde, de overhand gaat krijgen is de zaak verloren. Een groep die op die basis georganiseerd is kan alleen bestaan in een machtsvacuüm. Machtsvacuümbubbels bestaan niet in onze geglobaliseerde kapitalistische wereld[1]. Net als woede en aanverwante emoties dient ook de liefde en de naastenliefde door het verstand in toom te worden gehouden. Dat is disciplinering, je gevoelens, aandriften leren controleren en het juiste gedrag kiezen al naar gelang de omstandigheden. Deze controle is een manlijke eigenschap, misschien wel de manlijke eigenschap bij uitstek. Dat wil niet zeggen dat vrouwen die eigenschap niet bezitten of niet kunnen cultiveren. Ik meen te zien dat maatschappelijk succesvolle vrouwen, vooral leidinggevenden, zich die manlijke eigenschap voldoende eigen hebben gemaakt en dat hun succes niet te danken is aan hun vrouwelijke eigenschappen.
Controle over emoties betekent dat je conflicten, strijd, nuchter kunt analyseren, dat je in staat bent te offeren en te incasseren maar ook om aan te vallen. En dat je de strijd kunt staken als je doelen bereikt zijn of als je inziet dat dat de beste optie is. Woede, agressie en heerszucht zijn ook manlijke eigenschappen, die zullen, net als de vrouwelijke emoties beheerst moeten worden, maar zeker niet afgeschaft. Zolang er strijd is zijn die gevoelens noodzakelijk. En strijd kun je niet eenzijdig afschaffen. We kunnen ons verstand pas op nul zetten als de naastenliefde universeel is. Helaas is dat idee op dit moment nogal op de terugtocht.
Het is vreemd, misschien wel wrang, dat het tot (lust)object maken van de ander inhoudt dat je op je gevoel afgaat en het verstand even op nul zet. Iets dat feministen graag propageren. Het is het tegendeel van objectiveren, het afstand nemen van een object om er rustig over na te kunnen denken. Het probleem is dat als je gevoelens wil laten prevaleren je daarin niet selectief kunt zijn. Daar heb je nu eenmaal het verstand voor nodig. Daarbij is de naastenliefde waar het feminisme voor staat nogal eenzijdig. Alleen als je (heel) braaf bent krijg je liefde. Een andere wang toe keren is er niet bij. Begrip voor de onderdrukte, uitgesloten man is ver te zoeken.
Maar goed, uiteindelijk ging het niet om liefde maar om seksualiteit. Waarom, dames feministen, zijn die mannen zo boos? Waarom doen ze zo naar? Komt dat niet precies door jullie feminisme, door het eisende gedrag van de moderne vrouw waar voor een grammetje “liefde” met een ons onderwerping betaald moet worden? Ondertussen is uiterlijk schoon nog steeds zeer belangrijk en wordt het goed betaald. De kansen om wat dan ook te bereiken, ook het vinden van een aantrekkelijke of politiek correcte partner worden er sterk door vergroot. En dat is niet de schuld van de mannen. Als het feminisme dat had willen afschaffen zouden ze alle vrouwen moeten verplichten de boerka te dragen zodat het uiterlijk geen rol meer speelt. Een maffe kutmuts helpt misschien ook. Als Hetze Berger die reeten zo verwerpelijk vindt dan had ze de vrouwen die ze tonen moeten aanvallen. En alle vrouwen die zich lenen voor wat voor reclame, catwalks of andere vormen van prostitutie dan ook. Een dergelijke oproep zou aan menig zelf verklaard feministe moeten worden gericht.
Is het “Zou u haar doen” antwoord van Bart Nijman op de laffe aanval op GeenStijl niet het enige juiste antwoord? En het antwoord van de reaguurders op de aanval op hun gevoelens met het aanvallen van de gevoelens van de tegenpartij ook? Ik mag niet meer genieten van een vrouwenbil? Ik zal je vertellen wat ik met jouw vrouwenbil (of voorbips) ga doen!
En, “Zou u mij doen“-Stella Bergsma, was het niet de hoofdzonde dat de adverteerders van GeenStijl willen verdienen aan vrouwenreeten? GeenPeil was een domme daad van een te groot ego en soms mis ik wel eens een welgemeend “Ga eens deaud” waar het obligate NSB-geblaat geen compensatie voor biedt; maar je snapt helemaal niets van economische en seksuele macht. Van alleen tegen maatschappelijke misstanden aantrappen kan de commerciële schoorsteen niet roken. Daar komen niet voldoende lezers en niet voldoende adverteerders op af. Integendeel, het aanvallen van de macht wordt commercieel niet erg gewaardeerd. Het combineren met “vrouwelijk schoon” is noodzaak. Dat is al heel lang een wet in de reclame en het feminisme heeft daar geen verandering in kunnen brengen. Maar ook niet willen brengen; het is een verdienmodel nietwaar? Integendeel: met hun propaganda voor het gevoel maken zij de zaak eerder erger. GeenStijl onderscheidt zich wat dat betreft niet van andere media. Je zou misschien de openheid en eerlijkheid waarmee zij te werk gaan kunnen waarderen. Zie daarover verder GeenStijl & MediaHuis.
Ik pleit daarom voor advertentieloze door eigen aanhang met overheidssteun gefinancierde en gecontroleerde media. Voor iedere serieuze politieke richting een multimediaal kanaal. Commerciële media moet het streng verboden worden zich met politiek te bemoeien. En geen zogenaamd neutraal staatskanaal. Een longread hierover: Van Meningsuiting naar Commucratie
[1] Een wreed literair voorbeeld van hoe dat afloopt is de roman “Eiland” van Aldous Huxley.
