In zijn boek roept Ramadan moslims op om zich sociaal te isoleren en de deelname aan de Nederlandse samenleving te beperken tot ‘economische participatie’. Het boek raadt aan om wat al overeenkomt met de islamitische leer actief te accepteren en zich verder in te zetten om te veranderen wat daarmee niet overeenkomt. Aan het einde van het boek komt de aap uit de mouw. Het Westerse systeem moet vernietigd worden. Het Westerse systeem is de ultieme vijand van de islam.
Ramadan is redelijk sluw in zijn formuleringen. Bij de eerste oppervlakkige lezing van het boek dacht ik dat het allemaal wel meeviel. Pas bij grondige lezing werd me duidelijk dat het boek een aanvalsplan bevat dat serieus genomen dient te worden. Sinds het verschijnen van het boek in 2003 is duidelijk dat moskeeën, islamitische organisaties en islamisten de richtlijnen uit het boek hebben overgenomen en de strategie steunen.
Ramadan is ook bekend van een in Engeland verschenen boek waarin hij aanbeveelt om islamitische strevingen uit te drukken in voor het Westen acceptabele woorden. ‘Voor recht en rechtvaardigheid’, betekent in feite gewoon: vóór de sharia. Wie oplet vindt dit soort versluieringen (taqqiya) in het betoog van imams, in de namen van islamitische stichtingen en verenigingen en sinds kort in de betogen van DENK. Hun laatste bijdrage is ‘inclusiviteit’. De betekenis van de term gaat terug op het boek van Boerwinkel: Inclusief Denken. DENK veranderde echter de betekenis. In plaats van het betoog van Boerwinkel te volgen dat gericht was op elkaar begrijpen, pleit DENK er voor om het vreemde te accepteren. Daarin is geen sprake van wederzijdsheid. De exclusiviteit van de Islam dient vanuit christelijke naastenliefde zonder meer geaccepteerd te worden.
De Partij van de Arbeid heeft in de laatste decennia een grote rol gespeeld in de acceptatie van de Islam. Niet alleen de partij zelf, maar ook haar organen als de VARA en leden die actief waren in de media, hebben het beeld verspreid dat de islam gewoon aanvaard moest worden. De royale oververtegenwoordiging van moslims in de PvdA-fractie, heeft daarin een grote rol gespeeld. De pleidooien voor de multiculturele samenleving waren in feite een pleidooi om de door de Moslim Broederschap gewenste behoud van identiteit en afzondering te legaliseren. Hetzelfde geldt voor het nieuwere woord ‘diversiteit’ dat geen grenzen meer stelt aan het ‘anders zijn’ en de Nederlandse identiteit ondergraaft. Het voornemen om de Nederlandse politie ‘diverser’ te maken heeft dan ook bedenkelijke kanten die nog onvoldoende erkend worden.
De PvdA heeft zich nationaal en lokaal ook onderscheiden in het verstrekken van allerlei subsidies aan moslimorganisaties en moskeeën voor integratie-activiteiten, die besteed bleken te worden aan koranlessen en indoctrinatie. De emancipatoire beweging die de sociaal-democraten willen zijn, verwerd op deze manier in subsidie voor het tegengestelde. Moslimfluisteraars met hun versluierende boodschap verleidden de PvdA om mee te werken aan de doeleinden van de Moslim Broederschap en salafisten. De tactiek heb ik wel eens verbale judo genoemd. Benut de sterkte van je tegenstander om hem te overwinnen. Spreek je tegenstander aan op grondwettelijke gelijkheid van mensen, de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van godsdienst en je kunt hem laten bekennen dat de islam niets in de weg gelegd mag worden omdat het een schending van de grondwet zou betekenen als dat wel gebeurt.
Daar bleef het niet bij voor de PvdA. De weerstand tegen de acceptatie van de islam en moslims moest worden gebroken. De PvdA leende zich daarvoor en begon de eigen aanhang uit te maken voor xenofoob, racistisch en islamofoob. Marcough was een van de grootmeesters in dit spel. De heren Kuzu en Öztürk waren als fractieleden wat minder gepolijst. Toen hun eisen aan de opstelling van de PvdA te ver gingen, was het Asscher die eindelijk ingreep en het initiatief nam voor hun vertrek. Daarmee veranderde het spel.
De klacht dat er bij de recente verkiezingen er geen ‘gamechanger’ aanwezig was, berust op onvoldoende analyse. De aanzienlijke weerstand tegen de islam is zichtbaarder geworden. Luister maar naar moslims die vinden dat het klimaat voor hen guurder is geworden en vertrek (plan B) overwegen. De agressieve opstelling van DENK roept in het parlement verzet op. DENK pleit openlijk tegen integratie. Het is echter vooral de Turkse regering die het zwaard heeft ontbloot en niets meer te raden overlaat over haar bedoelingen. Christelijke partijen zijn minder omfloerst geworden in het kenbaar maken van hun ongemak over de islam. De VVD kiest voor een ramkoers op het terrein van integratie. Internationaal groeien de bedenkingen en de regering Trump heeft de oorlog verklaard aan de fundamentalistische islam.
De in Nederland nog aanwezige naïvisten hebben zich verenigd in GroenLinks en gedeeltelijk in D’66. Het zijn de restanten van de islamofilie die de strategie van de Moslim Broederschap heeft weten op te roepen. Hoe de PvdA daar in de toekomst mee verder gaat, is nu nog een vraag. Als ze haar roeping tot emancipatie serieus gaat nemen, zal ze zich tegen de islam van de Moslim Broederschap en van de salafisten keren en zich inzetten voor de emancipatie van de in isolatie gehouden moslims.
Een geloofwaardige aanpak van de integratie en het moslimfundamentalisme is doorslaggevend voor de geloofwaardigheid van een nieuw kabinet. Als men het weer op zijn beloop laat vanwege een verkeerd begrijpen van de grondwet, stevenen we op de lange duur op een burgeroorlog af.
