Gisteravond werd in Nieuwsuur de fractievoorzitter van het CDA, Buma, ondervraagd door Twan Huijs. Die was in het boek van Buma de term ochlocratie tegengekomen en had in de Dikke van Dale opgezocht wat dat betekende: ‘heerschappij van het gepeupel’.
Alleen zoals Twan Huys dat kan, probeerde die met sturende vragen en bevooroordeelde conclusies Buma te laten zeggen dat het dan over de kiezers ging die de PVV de voorkeur geven. Buma deed moeite om tot een andere uitleg te komen, maar werd daarbij zo vaak onderbroken dat zijn uitleg niet goed tot zijn recht kwam. Ongetwijfeld had Huys het boek van Buma nauwelijks gelezen. Buma verwees dan ook naar de uitleg in het boek.
Het framen door de linkse media kreeg daarmee weer een nieuw helder voorbeeld. De kijker kwam er niet achter wat Buma nu precies bedoelde en dat was kennelijk ook de opzet van de valse Huys die geen gelegenheid laat voorbijgaan om de PVV te demoniseren.
Als Huys even dieper had nagedacht of Buma meer gelegenheid had gegeven tot uitleg, zou gebleken kunnen zijn dat Buma juist niet de PVV-stemmer op het oog had. Die maakt zich immers zorgen over de heerschappij van het gepeupel dat de straat regeert en maakt zich zorgen over de kennelijke onmacht van de overheid om daar wat aan te doen.
Het ontstaan van ochlocratie heeft te maken met het verlies van respect voor de overheid en haar instituties als gevolg van een tekort aan ordehandhaving. Het begint te lijken op anarchie. Dan gaan steeds meer mensen hun eigen gang en vinden normovertredingen veelvuldig plaats. Brabantse en Noord-Limburgse burgemeesters hebben de noodklok al geluid over de onbeheersbare criminaliteit en de verwevenheid van bovengrondse en ondergrondse activiteiten. Maar dat is nog maar één van de situaties waarin de ochlocratie een kans krijgt.
Buma en andere politieke kopstukken wijzen steeds vaker op de erosie van normen en waarden. Als eerste schuldige aan die ontwikkeling kan het postmodernisme worden genoemd dat alles tot in het oneindige relativeert. Het beperkte opsporingsapparaat en het milde strafklimaat vormen als paar een tweede oorzaak en als derde kan het verloren gaan van sociale controle worden genoemd.
Het is niet alleen de straat die met intimidatie en geweld regeert en mensen dwingt zich te gedragen als de drie bekende aapjes die niet zien of horen en hun mond houden. Het gaat niet alleen om criminaliteit. Het gaat ook om:
-juristen en advocaten die voortdurend het randje van de wet opzoeken,
-financieel-commerciële ondernemingen die leven van het plukken van hun klanten. In de laatste aflevering van ‘Kassa’ ging het bijvoorbeeld over begrafenisverzekeringen waarbij mensen soms drie keer meer betalen dan ze uiteindelijk uitgekeerd krijgen,
-HBO- en Universitaire opleidingen waar je gedwongen bent om een links profiel aan te hangen omdat je er anders uitligt,
-politici die het ene beloven en het andere doen. Het bedrijfsleven bepaalt te vaak de politieke agenda (en Pechtold is haar belangenbehartiger).
Het is geen uitputtende opsomming. Het zijn voorbeelden van situaties waarin de traditionele normen worden losgelaten en rechtschapenheid onder druk staat. Veel mensen bevinden zich in een situatie die ze dwingt om mee te doen. De baatzucht regeert en wie er wat van wil zeggen is een spelbederver.
Nergens is het zichtbaarder dan bij de tribale islamitische cultuur die zich in ons land heeft gevestigd. Het is een cultuur waarin de eigen belangen, de familiebelangen, de clanbelangen en het belang van de islam overweegt op het algemeen belang.
Criminaliteit met geweld en bedreiging, woonfraude, uitkeringsfraude, identiteitsfraude, asielleugens tekenen een bevolkingsgroep waarin dit veel vaker voorkomt dan onder autochtonen. Intern geldt zwijgplicht, je verraadt geen medemoslim en extern kan altijd beroep worden gedaan op de groep voor bescherming. Op straat verliest de agent zijn gezag en worden ambulancebroeders en buschauffeurs getart en aangevallen. De overheid is min of meer machteloos omdat ze intern is verdeeld en tegen beter weten in aan verworvenheden wil vasthouden. Privacy is belangrijker dan efficiënte opsporingsmethoden. De politie moet veel diverser, zonder dat men zich realiseert dat het de integriteit zal ondermijnen. Integratie is belangrijk, maar mag vooral niet verplicht worden. Mensenrechten ondersteunen calculerende en opportunistische allochtonen.
“U wil het Nederland van vroeger terug”, sneerde Twan Huys in zijn interview met Buma. Die wilde dat helemaal niet, het was de bevooroordeelde conclusie van Huys die alleen het gepeupel van de PVV als storend en bedreigend ziet. Dat het om een groep Nederlanders gaat die meer orde wensen, ontgaat hem en vele (linkse) anderen. Orde is ouderwets en van vroeger.
Het naar ochlocratie neigend klimaat biedt ook een opening aan allerlei minderheidsgroepen oorzaak en gevolg om te draaien en valse betekenissen aan de samenleving op te dringen. De denkbeelden van Buma verdienen aandacht omdat het tanend overheidsgezag en het verdwijnen van vertrouwen in instituties en de media wortels hebben in het verwaarlozen van de kernwaarden van de democratie. De vrijheid van meningsuiting is al niet meer vanzelfsprekend. Eerlijkheid is niet meer vanzelfsprekend. De samenleving raakt gepolariseerd en gefragmenteerd.
Victor Onrust is een van degenen die een begaanbare weg ziet in het propageren van ‘sociaal humanisme’. “Voor de oplossing zal men ideeën moeten hebben over de oorzaken en mogelijke aanpak daarvan. Doet men dat niet dan legt men in feite de problemen toch op het bordje van de huidige politieke constellatie. Men zet het op de agenda en roept dan tegen de politici dat zij dat moeten oplossen. Volgens mijn analyses is het politieke stelsel (inclusief de media) echter een deel van het probleem. Zij zullen dat daarom niet kunnen oplossen, zelfs als ze dat zouden willen.”
Het grote postmodernistische verhaal is aan het exploderen (of imploderen), er is een nieuw leidend verhaal nodig dat samenbindt. We hoeven dat niet te verwachten van het partijkartel, al lijkt Buma de moed te hebben om zich daar van los te maken.
