Van TBC kun je tegenwoordig gemakkelijk worden genezen. Toch maakt de ziekte wereldwijd nog zo’n 5000 slachtoffers per dag, ruim 1.400.000 (bijna anderhalf miljoen!)per jaar. De ongeveer 5000 verdronken bootvluchtelingen in 2016 kregen publicitair echter oneindig veel meer aandacht en drukte de veel grotere TBC-ramp op de achtergrond.
Urgentie
Het redden van bootvluchtelingen kreeg in de mainstream media veel aandacht als één van de urgentste problemen van het jaar. Een foto van een op het Griekse strand aangespoelde jongetje werd iconisch. Een zeldzame combinatie van particuliere initiatieven, humane organisaties, nationale overheden en de EU, spande zich in om bootvluchtelingen te redden en welkom te heten. Het waren er zo veel dat ondanks allerlei inspanningen niet iedereen gepaste opvang kon worden gegeven. Ook dat kreeg onevenredig veel aandacht in de media. Inmiddels houden zich naast officiële organisaties ook duizenden vrijwilligers zich bezig met het redden en opvangen van bootvluchtelingen.
Exploitabel
Vergeleken bij TBC-patiënten, zijn bootvluchtelingen (en hongerende kinderen in Afrika) voor de media heel wat profijtelijker. Ze exploiteren de emoties onder de bevolking. Het leger van ‘deugmensen’ in Nederland laat zich leiden door die publiciteit en raakt het gevoel voor de werkelijke urgenties en de rangorde van rampen volledig kwijt. Ze reageert primair op de door de media aangeboden emoties. Wat de deugmens niet zo goed door heeft, is dat vooral zijn schuldgevoelens worden geëxploiteerd. Comfortabel levend in het rijke Westen moet de door media gepresenteerde bootvluchteling zijn geweten kwellen. Van de commerciële media valt dat nog enigszins te begrijpen. Voor het uit belastinggeld gefinancierde omroepwezen, mag het als een verwijt gelden. De jacht op kijkcijfers gaat ten koste van een eerlijke verdeling van de aandacht naar de urgentste noden in de wereld en ten koste van de mobilisatie van aandacht voor die noden. Veel erger is nog dat de kijker en lezer door een bombardement van selectieve informatie het beheer over zijn persoonlijk geweten verliest of dreigt te verliezen.
Profijt
Nationale en internationale organisaties die zich bezig houden met vluchtelingen zijn zowel aanjagers als profiteurs van de media-aandacht voor bootvluchtelingen. Ze bekostigen bijvoorbeeld reportages en artikelen over het onderwerp en zoeken vervolgens particulier- en overheidsgeld om hun activiteiten te bekostigen. De afgelopen dagen scoorde de journalist Bram Vermeulen groots (o.a. NOS en NRC) met een artikel over een bootvluchtelinge die op haar eerste stap van de reis naar Europa in de golf van Aden tussen Somaliland en Jemen werd doodgeschoten. Onvoorstelbaar uitvergroot particulier leed. Maar is het groter dan die van een echtgenoot die achterblijvend met drie jonge kinderen zijn aan kanker overleden vrouw van 35 moet begraven?
Het profijt van politiek links en de aan haar verwante als links te bestempelen instituties en organisaties, met name ook de linkse media, bestaat uit uit die incestueuze relatie geboren liefdesbaby in de vorm van oproepen tot ongeleid altruïsme. Met uitgekiende beeldregie worden de bevolking eenzijdig geïnformeerd en verantwoordelijk gesteld voor door hen uitgekozen leed. De hartelijke en betrokken ontvangst van vluchtelingen is het doel dat alle publicitaire middelen heiligt. De vluchteling is zielig, een slachtoffer, iemand die niet anders kan en allesbehalve een calculerend persoon die heeft uitgezocht waar hij het liefst terecht wil komen. Vluchten is voor een belangrijk deel het ‘nieuwe emigreren’. Wie dat echter hardop zegt, kan vanuit de linkse zuil de nodige verwijten en zelfs veroordeling verwachten.
Linkse projectie
Het zijn natuurlijk de door hun geweten geplaagde linkse journalisten die hun geprangd gemoed over proberen te dragen op de Nederlandse bevolking. Zelf comfortabel leven worden hun geweten geplaagd door de incidentele en structurele rampen die de wereld treffen en slachtoffers maken. Dat maakt schuldig. Het roept hun reddersgevoel op. De verdronken bootvluchteling is iemand die gered had moeten worden. Die instelling wordt geprojecteerd op lezers en kijkers die vervolgens gedemoniseerd worden als ze niet meegaan in de opgeroepen beelden. Het zijn gevoelloze en xenofobe slechteriken die de linkse oproep aan zich voorbij laten gaan.
Het zijn ook de rampen die zich in beeldrijke taal laten beschrijven en die fotografisch of filmisch aantrekkelijk in beeld kunnen worden gebracht die andere rampen uit het beeld verdringen. De TBC-ramp bijvoorbeeld die dagelijks 5000 slachtoffers kost. Het is een ramp die met geconcentreerde aandacht in tien jaar kan worden opgelost als er voldoende geld voor beschikbaar komt. Te weinig doen zou in die tien jaar 15 miljoen TBC-slachtoffers opleveren.
Urgentie en rangorde
De aandacht van de wereld zou gebaat zijn bij een rationelere toedeling van urgentie. Rampen waarvan op korte en middellange termijn de meeste slachtoffers kunnen worden voorkomen zouden de meeste urgentie moeten krijgen en verdienen de hoogste plaats in de rangorde van aan te pakken problemen. Rationeel is dat de meest verantwoorde keuze. Nederland zou jaarlijks een prioriteitenlijstje moeten maken van projecten die de meeste aandacht verdienen en daarmee het initiatief moeten terug pakken van de mainstream media die nu op uiterst betwistbare gronden de prioriteiten bepalen.
