In de Volkskrant van 27 juni mag Maartje Duin over twee pagina’s reclame maken voor de single. Dit in de vorm van een fictief(?) partijprogramma voor een singlepartij.
De boodschap: Single zijn is duur en wordt benadeeld door de belasting, bij gemeentelijke lasten, bij de woningbouw, in hotels, door de banken en zo voort. Dat moet maar eens ophouden! Discriminatie! Het valt nog mee dat ze niet over de kinderbijslag of andere minimale vergoedingen voor kinderen krijgen en verzorgen begint. Bij mijn weten ook een favoriet onderwerp van verontwaardiging van hardcore singles en kinderloze stellen. Wat heb ik met de kinderen van een ander te maken? Waarom zou ik daarvoor betalen? Een veel voorkomend sentiment.
Laten we de zaken maar eens omdraaien: single zijn is asociaal en decadent. Ok, soms is het niet te vermijden, maar het moet de uitzondering blijven. Het delen van badkamers, hotelkamers, aansluitingen op allerlei netten, auto’s en allerlei andere zaken is voordelig en ook duurzaam. Ook is de hoeveelheid huishoudelijk werk per persoon voor meerpersoonshuishoudens lager. Er is geen enkele reden om single-zijn tegemoet te komen. In feite mag men nog blij zijn met de huidige generositeit waarbij bijstand en AOW niet uitsluitend op enig gezamenlijk gebruik gebaseerd zijn.
Het eerste wat opvalt is de menging van het alleen leven in economische zin en het niet hebben van een relatie. Dit is het resultaat van individualisme en romantiek die emotioneel-relationele paarvorming als de enige basis voor particulier samenleven ziet. Gekoppeld aan een verdere overdrijving van de eigen-waarde, of beter: eigendunk bemoeilijkt dit de paarvorming, en de gevormde paren zijn ook instabieler.
Daarbij verdwijnt het primaire doel van die paarvorming al helemaal uit het zicht: het zorgen voor nageslacht. Deze ontkenning van onze biologische wortels zou men minder groen kunnen noemen. Wat mij betreft krijgt het asociale nog een extra dimensie en komt iedere propaganda voor single-zijn neer op een oproep tot het beëindigen van onze samenleving. Door versterving.
Moeten we nu terug naar het patriarchale kern- of groot-gezin? Dat lijkt me niet nodig en ook niet wenselijk. Zo ideaal waren die afhankelijkheden nu ook weer niet. We zullen vriendschap en liefde wat meer moeten scheiden van het pragmatisch samenleven en taakverdelen in het huishouden. Die huishoudens kunnen daarvoor beter wat groter zijn, dan is het onderhouden van wat meer zakelijke relaties eenvoudiger.
