Deze blog van dec 2011 weer bovenaan gezet. Omdat de kersttijd weer aan het aanbreken is.
De decadentie spatte weer van het scherm bij de kerst-aflevering van “hoe heurt het eigenlijk”. Ik kan me maar niet voorstellen hoe mensen zo gewetenloos geworden kunnen zijn dat ze Jort Kelder zonder enige schaamte opbiechten wat ze voor kerstgeschenken kopen en uitgeven en hoe weinig het ze interesseert wat het allemaal kost. Vooral de vrouwen zijn heul erg. Ook het te koop aanbieden van een champagnekoeler voor meer dan 500 000 op de miljonairsfair duidt op verregaand moreel verval. Het toppunt is die nicht van een bloemenjuwelier die zijn kersversierinkjes aanprijst. Een kerstornamentje van Philip Rothko. Een ballenboompje vanaf € 5000,- .
Ik worstel al langer met de manier waarop de afgelopen jaren de homoseksualiteit in beeld komt. Namelijk als de extraverte (valse) nicht die volledig op vorm, uiterlijk vertoon en social talk leeft. Uiteindelijk ter meerdere eer en glorie van zichzelf. “Oh wat enig” is het gevleugelde woord van dit soort mensen. Het lichamelijk vertoon op de Gay Parade en de veel voorkomende vluchtige op uiterlijk gerichte seks liggen in het verlengde daarvan. Paul de Leeuw de meest bekende maar zeker niet de ergste vertegenwoordiger. Het meest zorgelijk is de situatie in de beeldende “kunst”-sector, waar het lijkt of deze groep de macht heeft gegrepen en waar ook de heteroseksuele(?) kunstenaar(?) die wat wil betekenen aan de normen van de wansmaak moet voldoen. Voor mij krachtig geïllustreerd door het optreden van Studio Job bij DWDD. Een nog kitscheriger aftreksel van postmoderne nichterigheid wordt geïllustreerd op Funda waar dit huis te koop was. Maar ook buiten de nichterij maakt deze houding school. Een Matthijs van Nieuwkerk en Jeroen Pauw zijn voorbeelden van het afglijden naar de “o wat leuk” houding. Het onder alle omstandigheden aardig gevonden willen worden.
Dit verschijnsel, en vooral ook de populariteit daarvan bij het grote publiek, geeft mij het gevoel in een decadente eindtijd te leven van een beschaving die zijn ondergang tegemoet gaat. En die dat van zichzelf weet. Morele waarden en toekomst zijn afwezig.
Ik wil daar niet in berusten. Een behoorlijke woede en strijdvaardigheid maakt zich van mij meester. Deze verheerlijking van glam, glitter en leukigheid moet bestreden worden. En daarvoor moeten we kritischer zijn dan Matthijs en Jeroen. Vooral moeten we een eind maken aan ons eigen individualistische denken dat ons van een toekomst berooft en van onze medemensen afkeert.
Ondertussen blijft mijn ongemak over de hedendaagse homoseksualiteit. In plaats van een geaardheid lijkt het steeds meer op een ideologie, een zelfgekozen levenshouding, waarvoor ik steeds minder begrip kan opbrengen. Mag je de gewone homoseksueel afrekenen op hun nichterige boegbeelden? Doen zij voldoende hun best om daar zelf afstand van te nemen? Of is het net als met de gewone moslim, waarvan je ook maar zelden merkt dat die openlijk afstand neemt van de politieke variant?
