Still uit Stanley Kubrik’s Dr Strangelove (1964)

Jazeker! Ik noem mij Victor Onrust en die ben ik óók. Wat ik schrijf of beweer onder deze naam heeft niets met mijn privéleven te maken. Het is het resultaat van 45 jaar lezen, denken en schrijven. Mijn familie, jeugd, vrienden en hobby’s kunnen alleen maar in de weg zitten bij het waarderen van mijn gedachten. Je kunt zeggen dat Victor Onrust, die pas -of al- sinds 2006 zo heet, een eigen geschiedenis heeft. Voor zover ik denk dat die van enig belang zou kunnen zijn heb ik die hier bekend gemaakt.

“Pseudoniem” vind ik geen juiste aanduiding. Dat is dezelfde persoon die onder een schuilnaam iets schrijft, maar het is niet de bedoeling dat onder die naam een aparte identiteit ontwikkeld wordt.

Kun je Victor Onrust dan een alter ego noemen van de persoon zoals die in de burgerlijke stand is opgenomen, die stemrecht, vrienden, familie en partner heeft enz.? Die benoeming lijkt een schizofrene duiding van de toestand. Alsof het primaire ego afwezig is als het alter ego aan de beurt is om het hoofd te bewonen. Dat is in die zin waar dat als je geconcentreerd taak X uitvoert, je niet gelijktijdig veel aandacht (meer dan automatismen) aan een andere taak kunt geven. Dat is de gewone gang van zaken en duidt niet op een gespleten persoonlijkheid.

Victor Onrust is mijn idint

Het is de benaming voor de functie die ik op dat moment vervul, zoals een politieagent in de USA zijn dienstnummer gebruikt. Die functie is die van (publieke) intellectueel, een min of meer uitgestorven soort. Degenen die nu het publieke politieke debat -in de brede niet parlementaire zin- beheersen zijn over het algemeen van te licht gewicht en, wat erger is, te zeer opgesloten in hun eigen wereld. Hun ontwikkeling is vaak op een te beperkt vlak om politiek te kunnen functioneren. Ze staan meestal op zenden en zelden op ontvangen, helemaal als ze zich aangevallen voelen. En dat is nogal snel.

In plaats van “pseudoniem” of “alter ego” noem ik dit mijn functionele identiteit, mijn identiteit als intellectueel, afgekort als “idint”

Een belangrijke reden voor het afzonderen van mijn denken en schrijven onder een eigen naam is de bevrijding die daarvan uitgaat. Van het niet belast zijn met mijn privé. Het betekent bijvoorbeeld dat empathie, een natuurlijke menselijke eigenschap, Victor Onrust minder in de weg zit. En dat mijn wens tot beloning en erkenning voor wat ik schrijf niet te zeer terugslaat op mijn dagelijkse leven. Zowel positieve publieke respons, die ijdelheid en geldzucht teweeg kan brengen, als negatie of (domme) kritiek, die depressie of erger kan veroorzaken, zijn makkelijker te verwerken. Mijn pogingen om iets te bereiken hebben, behalve mijn eigen ontwikkeling, nog maar bijzonder weinig opgeleverd. Dat is ballast die je met je meezeult. Dat minder privé met je meezeulen houdt het draaglijk.

Minder vrees voor reacties gericht op mijn persoon is ook een belangrijke reden voor het gebruik van een andere naam. Bedreigen is tegenwoordig eenvoudiger, de lontjes zijn korter -dat wil zeggen de ego’s meer opgeblazen- en een enkele keer worden bedreigingen in daden omgezet. Dat is de reden dat ik vraag zorgvuldig met mijn identiteit om te springen. Al maak ik mij niet al te veel illusies dat indien “men” Victor Onrust echt het zwijgen op wil leggen dat wel zal lukken. Ik meen daar overigens geen aanleiding toe te geven. Voorlopig ben ik sowieso geen bedreiging voor de bestaande orde, maar dat is niet aan mij om te beoordelen.

Waar het in wezen om gaat is dat ik een bepaalde (publieke) functie probeer te vervullen en voor zover het over dat functioneren gaat ik daarop wil worden aangesproken en niet als privé persoon. Omdat de functie “publieke intellectueel” auteurschap vereist kun je de functionaris in dit geval zien als een persoonlijkheid. Uiteraard gelden de gewone wetten die zeggen dat als de functionaris Victor Onrust iemand belastert de natuurlijke persoon die daar achter zit bestraft wordt.

Op twitter en bij reacties bedien ik mij van een ava, afkorting van avatar, een kleine afbeelding die iets over het karakter probeert uit te drukken. Op dit moment – ik wijzig af en toe- is dat een still van Dr Strangelove (zie hierboven) uit de gelijknamige film van Stanley Kubric (1964). Hij zegt daar: “The doomsdaymachine is terrifying”. De afstand tot het alledaagse individuele leed die de figuur van Dr Strangelove uitstraalt is een belangrijk kenmerk, evenals de naam en de daarbij behorende getinte brilleglazen die zijn privé-emoties en identiteit verhullen. Zelfs het feit dat hij Nazistische oprispingen heeft, waarbij hij ongewild de Hitlergroet brengt, kan mij niet afschrikken. Als je uitgaat van de fundamentele ongelijkheid van mensen in plaats van hun fictieve gelijkwaardigheid -zonder ze daarom te haten, te minachten of te willen ombrengen- word je al gauw voor fascist of Nazi uitgemaakt. Op die manier zou het als een geuzen-aanduiding kunnen gaan dienen (nu nog even niet), zoals Ajax-fans zich joden noemen.

Op mijn eigen blog kan ik uiteraard schrijven, maar af en toe doe ik pogingen om mijn gedachten elders gepubliceerd te krijgen. Dat is al niet gemakkelijk maar soms wordt dan geëist dat ik dat onder mijn “eigen naam” doe zelfs als ik die identiteit aan de redactie bekend heb gemaakt of wil maken. Niet alleen mijn privacy staat daarbij op het spel, ook de reputatie die ik als Victor Onrust heb opgebouwd komt niet tot zijn recht. Ik heb wel een enkele keer iets onder eigen naam gepubliceerd gekregen, maar dat ging niet over onderwerpen waar Victor Onrust zich mee bezig houdt.

Een passende CV/biografie staat hier

Het open vizier van Bert Brussen

Het bontst maakt Bert Brussen, baas van “The Post Online” het, die je dan uitscheldt voor anoniem lafbekje. “Alleen met open vizier sprake is van een waar debat” is een merkwaardige stelling die door hem wordt gebruikt om bijdragen die niet onder eigen naam worden ingezonden te weigeren. Of het nu gaat om meningsvorming (discussie, proberen de ander te overtuigen) of meningsverspreiding (debat, propaganda, zieltjes winnen, proberen het publiek te overtuigen), oneigenlijke middelen, zoals uiterlijk, bekendheid(!), welbespraaktheid, laster (iemand voor Nazi uitmaken bijvoorbeeld) spelen vaak een belangrijke, soms de belangrijkste rol en niet de kwaliteit van de argumenten of ideeën.

Het gebruik van een andere naam (en verhulling van het uiterlijk) is een middel om ongewenste zaken minder een rol te laten spelen. Het gebruik van de eigen identiteit werkt al gauw in het nadeel van de “onbekende”. De populaire bekende heeft een onterecht voordeel bij het publiek. En zelfs bij twee onbekenden heeft de aantrekkelijke een voordeel boven de onaantrekkelijke.  Daarbij is het van belang op te merken dat ook “idints” een naam kunnen opbouwen en daar voordeel of nadeel van hebben. Die naam zal in principe eerlijker verdiend zijn, omdat zij minder beïnvloed wordt door oneigenlijke factoren.

Wat moet ik me eigenlijk voorstellen bij dat open vizier? Is daar sprake van omdat ik zeker weet dat iemand echt Pietje Puk heet en in de Mijnnaamishaasstraat 23 Nergenshuizen woont? Volgens mij gaat het er om dat de auteur staat voor wat hij zegt, serieus op anderen ingaat, ad hominems vermijdt, niet trolt en geen verborgen agenda heeft. Dat zijn zaken die gecontroleerd kunnen worden. En een auteur zal, als hij eenmaal een goede naam heeft, er zelf voor waken die niet zomaar te grabbel te gooien. Nieuwkomers moet daarbij ruimhartig een kans gegeven worden een naam op te bouwen. Mits ze iets te zeggen hebben, want er wordt al genoeg afgekletst in deze wereld.

De vraag is wie er een grotere lafbek is: Bert Brussen die toevallig in het gevlei is gekomen als sociaaldemocratische nar en zelf geen enkel probleem heeft om zijn niet zo heel interessante en ongevaarlijke meninkjes onder het publiek te brengen of Victor Onrust die zijn serieuze maar wat minder welgevallige kritiek maar moeilijk over het voetlicht krijgt. Maar daar wel stug mee doorgaat.