Sneeuw levert altijd mooie plaatjes op. Maar net als zonsondergangen wordt het ook weer een cliché. Als alternatief hier een bladzij uit “Jimmy Corrigan, the smartest kid on earth” van Chris Ware (USA, 2000). De omgeving van het verhaal speelt een belangrijke rol in het overbrengen van de emotionele lading, en er zijn heel wat bladzijden met sneeuw.
Dit boek staat ergens in mijn top 50 van recente kunstwerken van allerlei aard. Het is zo’n werk waarover men verder moet zwijgen (vooruit: “This haunting and unshakable book will change the way you look at your world.” —Time). Een kleine samenvatting: Jimmy Corrigan die met een lullig kantoorbaantje in Chicago eenzaam zit te zijn krijgt een uitnodiging van zijn vader die hij nooit gekend heeft om hem op te komen zoeken en doet dat ook. Daardoorheen het verhaal van grootvader Jimmy Corrigan die door zijn strenge vader wordt opgevoed in het Chicago van 1890. Zijn moeder is in het kraambed overleden. Het plaatje hierboven gaat over de grootvader.
Tevens als nieuwjaarswenskaart voor allen die ondanks mijn incorrecte uitspattingen mijn blog af en toe lezen.
