Ik hoor wel het verwijt dat ik dwingend over kom. Ik weet daar niet zo goed raad mee. Ik dreig niet met geweld of andere sancties. Misschien gebruik ik het woord "moeten" wat meer dan gebruikelijk, maar ik dacht meestel in combinatie met "zou". En zelfs dan: moeten staat in het dagelijks spraakgebruik niet voor bevelen.
Ik heb het donkere vermoeden dat het hier om iets anders gaat. En eigenlijk is bovenstaand daar al een goede illustratie van. Ik probeer meestal de zaak zo dicht te timmeren dat je geen kant meer uitkunt.Tenzij je van goeden huize komt. Dat laatste blijkt nogal eens tegen te vallen. Men vlucht dan door te verklaren dat ik dwingend overkom. Vrij vertaald: er is geen speld tussen te krijgen, maar ik heb er geen zin in. Men verschuilt zich achter zijn beleving. Het is een vorm van psychologiseren: In plaats van de inhoud gaat het opeens over de manier waarop die gebracht wordt. Een dergelijke uitspraak komt zo in de buurt van een ad hominem.
Voor mij tekent het de intentie waarmee mensen een gesprek aangaan. Niet met een wil om tot waarheid te naderen of het eens te worden maar met een wens tot zelfbevestiging door een eigen gelijk. Daarin past niet dat een ander gelijk zou kunnen hebben. Het is de passieve toepassing van de regels (1) Ik heb altijd gelijk en (2) Zoniet dan treed regel 1 in werking. Het is in dit tijdsgewricht waarin de ego’s steeds verder worden opgeblazen een toenemend verschijnsel. Dat uiteindelijk tot grote maatschappelijke schade zal leiden. Deze houding wordt filosofisch gefaciliteerd door de zogenaamde postmodernisten. Vooral Lyotard is een veel geprezen voorvechter van het "ieder zijn eigen gelijk". Te onzent is Schuyt een typische representant van dit denken. Het verdedigt expliciet het naast elkaar bestaan van eigen gelijken, omdat iedereen "opgesloten zit in zijn eigen vertoog". Een verzameling autisten zou ik zeggen. Het mag duidelijk zijn dat een dergelijk spelletje het einde van enige wetenschap of cultuur inluidt. Uiteindelijk wordt de cultuur ontbonden in net zo veel mini-universa als er mensen zijn. Waarin iedereen een god is in zijn gedachten.
